Ο πρώην μου (36M) και εγώ (35F) ήμασταν μαζί για 4 χρόνια και είχαμε μια πολύ τοξική σχέση. Αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον πάρα πολύ, αλλά τσακωνόμασταν όλη την ώρα και βγάζαμε τα χειρότερα ο ένας στον άλλον.
Το κύριο ζήτημα ήταν ότι χρειαζόμουν περισσότερα από αυτόν από όσα μπορούσε να δώσει, αφού έχω ένα αγχώδες ύφος προσκόλλησης και εκείνος έχει μια αποφυγή προσκόλλησης.
Παρόλο που δεν λειτούργησε, χρειάστηκε πολύς καιρός και οι δύο πριν μπορέσουμε να αφήσουμε ο ένας τον άλλον να φύγει.
Δεν είχαμε καμία επαφή για 5 χρόνια αφότου χωρίσαμε και διαγράψαμε ο ένας τον άλλον και στα social media.
Πέρασα τα τελευταία χρόνια εξακολουθώντας να θυμώνω μαζί του, αλλά τελευταία έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου και αυτός ο θυμός έχει ανυψωθεί. Δεδομένου ότι πρόσφατα μπορώ επιτέλους να δω τα δικά μου λάθη που συνέβαλαν στην τοξικότητα όλα αυτά τα χρόνια πριν.
Αποφάσισα να επικοινωνήσω ξανά μαζί του μετά από τόσα χρόνια γιατί ήλπιζα να κλείσω κάποιου είδους από τη στιγμή που χωρίσαμε σε έναν τεράστιο καυγά και ακόμα με ενοχλούσε λίγο από καιρό σε καιρό. Σκέφτηκα ότι ίσως μια φιλική συζήτηση θα μπορούσε να βοηθήσει σε αυτό.
Χάρηκε που έμαθε νέα μου και απάντησε με πολύ φιλικό τρόπο.
Έχει περάσει ένας μήνας τώρα και μιλάμε ασταμάτητα και μάλιστα συναντηθήκαμε δύο φορές για καφέ. Η χημεία μεταξύ μας είναι τρελή, όπως ήταν στην αρχή, όταν η κόλαση δεν είχε ακόμη χαλαρώσει. Είμαστε και οι δύο πολύ μπερδεμένοι και έχουμε κάποιου είδους συναισθήματα ο ένας για τον άλλον πάλι, παρόλο που είμαστε και οι δύο σε σοβαρές σχέσεις με τις οποίες είμαστε και οι δύο ικανοποιημένοι.
Έχω δουλέψει σκληρά με τον εαυτό μου και τις ανασφάλειές μου από τότε και έχω μεγαλώσει πολύ. Δεν θέλω να αυτο-σαμποτάρω προχωρώντας περαιτέρω με αυτό γιατί συνειδητοποιώ ότι αυτό μπορεί να είναι αγάπη τραύματος και τα έντονα συναισθήματα βασίζονται στο χάος. Αλλά αυτά τα συναισθήματα φαίνονται τόσο γνήσια και συνεχίζω να σκέφτομαι ότι αυτή τη φορά μπορεί να λειτουργήσει πραγματικά. Έχω μεγαλώσει πολύ και έχω γίνει πολύ πιο ώριμος και πολύ λιγότερο ανήσυχος, κάτι που με κάνει να σκέφτομαι ότι αυτή τη φορά μπορεί να ταίριαζα καλύτερα.
Ξέρω ότι το καλύτερο θα ήταν να κόψουμε ξανά κάθε επαφή, ειδικά επειδή νιώθω πολύ άσχημα για τους συνεργάτες μας και δεν θέλω να τους απατήσω. Αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στο να του μιλήσω και τον σκέφτομαι κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας. Φοβάμαι ότι θα καταστρέψω τη σχέση μου χωρίς λόγο.
Είμαι τρελός ή θα μπορούσε να είναι αληθινή αγάπη;