Η μαμά μου και μερικά αγόρια μου το είπαν αυτό και πάντα το ξεπερνούσα, αλλά τώρα με ενοχλεί λίγο και νιώθω κάπως κακός άνθρωπος.
Είμαι μόλις 20 και δεν έχω νιώσει ποτέ ότι ήμουν ερωτευμένος πριν. Υπήρξα σε μια σχέση όπου ένιωθα ότι μου άρεσε πολύ, αλλά ειλικρινά δεν ήταν ποτέ πολύ βαθιά στην άκρη μου και ομολογώ ότι εξακολουθούσα να ψάχνω αλλού, οπότε είναι ίσως το καλύτερο τελείωσε. Ένας άλλος τύπος που πίστευα ότι μου άρεσε πολύ, ξεκίνησε αρχικά ως 8μηνο συναρπαστικό. Τελικά μου είπε ότι ένιωθε με τον ίδιο τρόπο, έτσι ήταν η ευκαιρία μας, αλλά κατέληξα να τον ξεφλουδίσω και να φύγω για το κολέγιο. Πήρε μια κοπέλα αργότερα και συνέχισα να τον κρεμάνε για τα επόμενα χρόνια. Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο μετά από ένα χρόνο περίπου, είπε ότι ένιωθε ότι με ενδιέφερε μόνο όταν δεν ήταν διαθέσιμος και ότι μόλις μαζευόμασταν θα σηκωνόμουν και θα τον άφηνα.
Τώρα αυτός ήταν ένας τύπος για τον οποίο είχα πραγματικά συναισθήματα… ή τουλάχιστον, νομίζω ότι είχα. Αλλά όποτε έπρεπε να κάνουμε παρέα, πάντα ένιωθα άβολα και ποτέ δεν άφηνα τη σχέση να υλοποιηθεί. Τώρα νιώθω κάπως θυμωμένη με τον εαυτό μου, σαν να σαμποτάρω μόνος μου τις δυνητικά πολύ καλές σχέσεις χωρίς κανένα λόγο. Πιστεύετε ότι αυτό συμβαίνει μόνο επειδή είμαι νέος και δεν έχω βρει ακόμα αυτό; Αυτό το συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου, ότι έχω την τάση να ξεφεύγω πολύ και θέλω να βελτιωθώ. Νιώθω σαν ηλίθιος γιατί νιώθω ότι έχασα την ευκαιρία μου μαζί του, καθώς δεν επιβεβαίωσα ή διέψευσα αυτά που είπε και δεν έχουμε μιλήσει εδώ και ένα μήνα.