Mijn ex (36M) en ik (35F) waren vier jaar lang samen en hadden een zeer giftige relatie. We hielden enorm veel van elkaar, maar vochten de hele tijd en brachten het ergste in elkaar naar boven.
Het belangrijkste probleem was dat ik meer van hem nodig had dan hij kon geven, aangezien ik een angstige hechtingsstijl heb en hij een vermijdende gehechtheid.
Ook al werkte het niet, het heeft bij ons allebei lang geduurd voordat we elkaar konden loslaten.
We hebben vijf jaar lang geen contact gehad nadat we uit elkaar waren gegaan en elkaar ook op sociale media hadden verwijderd.
De afgelopen jaren was ik nog steeds boos op hem, maar de laatste tijd heb ik veel aan mezelf gewerkt en die woede is verdwenen. Sinds kort kan ik eindelijk mijn eigen fouten zien die al die jaren geleden hebben bijgedragen aan de toxiciteit.
Ik besloot na al die jaren opnieuw contact met hem op te nemen, omdat ik hoopte op een soort afsluiting sinds we uit elkaar gingen in een enorm gevecht en het stoorde me af en toe nog steeds een beetje. Ik dacht dat een vriendelijk gesprek daar misschien bij zou kunnen helpen.
Hij was blij om van mij te horen en antwoordde op een zeer vriendelijke manier.
Het is nu een maand geleden en we hebben non-stop gepraat en hebben elkaar zelfs twee keer ontmoet voor een kopje koffie. De chemie tussen ons is krankzinnig, net zoals in het allereerste begin, toen de hel nog niet was losgebroken. We zijn allebei erg in de war en hebben weer een soort gevoelens voor elkaar, ook al hebben we allebei een serieuze relatie waar we allebei tevreden mee zijn.
Ik heb sindsdien hard aan mezelf en mijn onzekerheden gewerkt en ben enorm gegroeid. Ik wil mezelf niet saboteren door hiermee verder te gaan, omdat ik besef dat dit misschien traumaliefde is en dat de intense gevoelens gebaseerd zijn op chaos. Maar deze gevoelens lijken zo oprecht en ik blijf maar denken dat het deze keer misschien wel zou kunnen werken. Ik ben veel gegroeid en veel volwassener en veel minder angstig geworden, waardoor ik denk dat we deze keer misschien beter bij elkaar passen.
Ik weet dat het het beste zou zijn om al het contact opnieuw te verbreken, vooral omdat ik erg medelijden heb met onze partners en ze niet wil bedriegen. Maar ik kan het gewoon niet laten om met hem te praten en ik denk elke seconde van de dag aan hem. Ik ben bang dat ik mijn relatie zonder reden verpest.
Ben ik gek of kan dit ware liefde zijn?