Mijn moeder en een paar jongens hebben dit tegen mij gezegd en ik heb het altijd weggewuifd, maar nu zit het me een beetje dwars en voel ik me een beetje een slecht persoon.
Ik ben pas twintig en heb nog nooit echt het gevoel gehad dat ik verliefd was. Ik heb een relatie gehad waarin ik het gevoel had dat ik hem erg leuk vond, maar eerlijk gezegd was dat nooit het geval te diep aan mijn kant en ik geef toe dat ik nog steeds ergens anders aan het zoeken was, dus het is waarschijnlijk het beste dat dit zo is eindigde. Een andere man waarvan ik dacht dat ik hem erg leuk vond, begon aanvankelijk als een verliefdheid van 8 maanden. Uiteindelijk vertelde hij me dat hij er hetzelfde over dacht, dus dat was onze kans, maar uiteindelijk viel ik hem af en vertrok naar de universiteit. Later kreeg hij een vriendin en de daaropvolgende jaren bleef ik aan hem hangen. Toen we elkaar na een jaar of zo aan de telefoon spraken, zei hij dat hij het gevoel had dat ik alleen geïnteresseerd was als hij niet beschikbaar was, en dat ik zodra we bij elkaar kwamen, zou opstaan en hem zou verlaten.
Dit was een man waar ik echt gevoelens voor had... of tenminste, ik denk dat ik dat had. Maar telkens als we samen zouden rondhangen, voelde ik me altijd ongemakkelijk en liet ik de relatie nooit echt werkelijkheid worden. Nu ben ik een beetje boos op mezelf, alsof ik potentieel heel goede relaties zonder enige reden heb gesaboteerd. Denk je dat dit alleen maar komt omdat ik jong ben en die ene nog niet heb gevonden? Ik besefte dit over mezelf, dat ik de neiging heb om veel af te dwalen en dat ik me wil verbeteren. Ik voel me een idioot omdat ik het gevoel heb dat ik mijn kans bij hem heb verloren, omdat ik niet heb bevestigd of ontkend wat hij zei en we elkaar al een maand niet hebben gesproken.