Moja mama i kilku chłopców mówiło mi to, a ja zawsze to ignorowałam, ale teraz trochę mnie to niepokoi i czuję się jak zła osoba.
Mam dopiero 20 lat i nigdy wcześniej nie czułam się tak naprawdę zakochana. Byłam w jednym związku, w którym czułam, że bardzo go lubię, ale szczerze mówiąc, nigdy tak nie było zbyt głęboko po mojej stronie i przyznaję, że wciąż szukałem gdzie indziej, więc prawdopodobnie tak będzie najlepiej zakończył się. Kolejny facet, który, jak sądziłem, bardzo mi się podobał, początkowo zaczął od 8-miesięcznego zauroczenia. W końcu powiedział mi, że czuje to samo, więc to była nasza szansa, ale skończyło się na tym, że go obraziłem i wyjechałem na studia. Później znalazł dziewczynę i przez kilka następnych lat byłam z nim związana. Kiedy po roku rozmawialiśmy przez telefon, powiedział, że wydawało mu się, że jestem zainteresowana tylko wtedy, gdy nie był dostępny i że gdy tylko się spotkamy, wstanę i go zostawię.
To był facet, do którego naprawdę coś czułem… a przynajmniej tak mi się wydawało. Ale ilekroć mieliśmy się spotkać, zawsze czułem się niekomfortowo i nigdy tak naprawdę nie pozwoliłem, aby związek się zmaterializował. Teraz jestem na siebie trochę zła, jakbym bez powodu sabotowała potencjalnie naprawdę dobre relacje. Czy myślisz, że dzieje się tak dlatego, że jestem młoda i jeszcze nie znalazłam tego jedynego? Uświadomiłam sobie to u siebie, że mam tendencję do częstego błądzenia i chcę się doskonalić. Czuję się jak idiotka, bo czuję, że straciłam u niego szansę, bo nie potwierdziłam ani nie zaprzeczyłam jego słowom, a nie rozmawialiśmy od miesiąca.