แฟนเก่าของฉัน (36M) และฉัน (35F) อยู่ด้วยกันมา 4 ปีแล้วและมีความสัมพันธ์ที่แย่มาก เรารักกันมาก แต่ทะเลาะกันตลอดเวลาและดึงเอาสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในกันและกันออกมา
ปัญหาหลักคือฉันต้องการจากเขามากกว่าที่เขาจะสามารถให้ได้ เนื่องจากฉันมีรูปแบบความผูกพันที่เป็นกังวลและเขาก็มีความผูกพันที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
แม้ว่ามันจะไม่ได้ผล แต่เราทั้งคู่ก็ใช้เวลานานก่อนที่เราจะปล่อยมือกัน
เราไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลา 5 ปีหลังจากที่เราเลิกกันและลบกันในโซเชียลมีเดียด้วย
ฉันใช้เวลาหลายปีมานี้ยังคงโกรธเขา แต่ช่วงหลังมานี้ ฉันปรับปรุงตัวเองเยอะมาก และความโกรธนั้นก็เบาบางลง ตั้งแต่เมื่อเร็วๆ นี้ ในที่สุดฉันก็สามารถเห็นข้อผิดพลาดของตัวเองที่ทำให้เกิดพิษเมื่อหลายปีก่อน
ฉันตัดสินใจติดต่อเขาอีกครั้งหลังจากหลายปีที่ผ่านมา เพราะฉันหวังว่าจะได้ปิดฉากลงตั้งแต่เราแยกทางกันในการต่อสู้ครั้งใหญ่ และมันยังคงรบกวนฉันอยู่บ้างเป็นครั้งคราว ฉันคิดว่าบางทีการสนทนาที่เป็นมิตรอาจช่วยได้
เขาดีใจที่ได้ยินจากฉันและตอบกลับด้วยท่าทีที่เป็นมิตรมาก
เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วและเราได้พูดคุยกันไม่หยุดและยังพบกันเพื่อดื่มกาแฟถึงสองครั้ง เคมีระหว่างเรามันช่างบ้าบอ เหมือนตอนเริ่มต้นที่นรกยังไม่แตกสลาย เราทั้งคู่สับสนมากและมีความรู้สึกต่อกันอีกครั้งแม้ว่าเราทั้งคู่จะมีความสัมพันธ์จริงจังที่เราทั้งคู่พอใจก็ตาม
ฉันทำงานหนักกับตัวเองและความไม่มั่นคงตั้งแต่นั้นมาและเติบโตขึ้นมาก ฉันไม่อยากทำลายตัวเองด้วยการทำอะไรมากกว่านี้ เพราะฉันรู้ว่านี่อาจเป็นความรักที่บอบช้ำทางจิตใจ และความรู้สึกที่รุนแรงนั้นขึ้นอยู่กับความสับสนวุ่นวาย แต่ความรู้สึกเหล่านี้ดูเหมือนจริงใจมาก และฉันก็คิดอยู่เสมอว่าคราวนี้มันอาจจะได้ผลจริงๆ ฉันโตขึ้นมาก และเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และกังวลน้อยลงมาก ซึ่งทำให้ฉันคิดว่าคราวนี้เราอาจจะเหมาะสมกันมากขึ้น
ฉันรู้ว่าสิ่งที่ดีที่สุดคือตัดการติดต่อทั้งหมดอีกครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะฉันรู้สึกแย่กับคู่รักของเราและไม่อยากนอกใจพวกเขา แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะคุยกับเขาและคิดถึงเขาทุกวินาทีของวัน ฉันกลัวว่าฉันจะทำลายความสัมพันธ์ของฉันโดยไม่มีเหตุผล
ฉันบ้าไปแล้วหรือนี่อาจจะเป็นรักแท้?
