Eski sevgilim (36M) ve ben (35K) 4 yıldır aralıklarla birlikteydik ve çok zehirli bir ilişkimiz vardı. Birbirimizi çok seviyorduk ama sürekli kavga ediyorduk ve birbirimizin en kötü yanlarını ortaya çıkarıyorduk.
Asıl sorun benim onun verebileceğinden daha fazlasına ihtiyaç duymamdı, çünkü benim kaygılı bir bağlanma tarzım var ve onun da kaçınmacı bir bağlılığı var.
Her ne kadar işe yaramasa da birbirimizi bırakabilmemiz uzun zaman aldı.
Ayrıldıktan sonra 5 yıl boyunca hiç iletişim kurmadık ve birbirimizi sosyal medyadan da sildik.
Geçtiğimiz yılları hâlâ ona kızgın olarak geçirdim ama son zamanlarda kendim üzerinde çok çalıştım ve bu öfke ortadan kalktı. Son zamanlarda, yıllar önceki toksisiteye katkıda bulunan kendi hatalarımı nihayet görebiliyorum.
Bunca yıldan sonra onunla tekrar iletişime geçmeye karar verdim çünkü büyük bir kavgayla ayrıldığımızdan beri bir şekilde arayı kapatmayı umuyordum ve bu beni hala zaman zaman biraz rahatsız ediyordu. Dostça bir sohbetin bu konuda yardımcı olabileceğini düşündüm.
Benden haber aldığına sevindi ve çok dostane bir şekilde yanıt verdi.
Bir ay oldu ve durmadan konuşuyoruz, hatta iki kez kahve içmek için buluştuk. Aramızdaki kimya çılgıncaydı, tıpkı başlangıçta cehennemin henüz çözülmediği zamanlardaki gibi. Her ikimiz de memnun olduğumuz ciddi ilişkiler içinde olmamıza rağmen, ikimizin de kafası karışık ve yine birbirimize karşı bir takım hisler besliyoruz.
O zamandan beri kendim ve güvensizliklerim üzerinde çok çalıştım ve çok büyüdüm. Bu konuda daha fazla ileri giderek kendimi sabote etmek istemiyorum çünkü bunun travmatik bir aşk olabileceğini ve yoğun duyguların kaosa dayandığının farkındayım. Ama bu duygular o kadar samimi görünüyor ki, belki bu sefer gerçekten işe yarayabilir diye düşünmeye devam ediyorum. Çok büyüdüm, çok daha olgunlaştım ve çok daha az kaygılı oldum, bu da bana bu sefer daha uygun olabileceğimizi düşündürüyor.
En iyisinin tüm iletişimi yeniden kesmek olacağını biliyorum, özellikle de ortaklarımız için kendimi çok kötü hissettiğim ve onları aldatmak istemediğim için. Ama onunla konuşmaktan kendimi alamıyorum ve günün her saniyesinde onu düşünüyorum. Hiçbir sebep olmadan ilişkimi mahvedeceğimden korkuyorum.
Ben deliriyor muyum yoksa bu gerçek aşk olabilir mi?
